Ergenlik günlerimden beri şiddetli depresyon nöbetleri yaşadım. Olumsuz duygularım okul günlerimde düşük saygınlıkla sonuçlandı. Okulda hoş vakit geçirmedim ve bugüne kadar o günlerin travmasını yaşadım.

Örgü örmeye gençlik yıllarımda başladım. Ben zanaata takıntılıydım. Okulda veya kolejde zorlu bir günün ardından eve gelirdim ve olumsuz duygulara kapılmak yerine örgü örmeye odaklanırdım. Gurur duyabileceğim birçok güzel giysi yarattım. Örgü hayatıma tutku ve coşku getirdi.

Bu sıralarda, çoğu insanın yaklaşık 20 yaş büyük olduğu bir örgü grubuna katıldım. Topluluk beni kollarını açarak kabul etti ve en çok ihtiyacım olan insanları buldum. Ileri yaşdaki gençlik yıllarımda bir mağazada çalışmaya başladım; örgü ürünleri satan bir mağaza. Burada çok güzel iplikler sattım ve insanlara örgü örmeyi öğrettim.

Öğrencilerimden biri, ciddi zihinsel sağlık sorunları teşhisi konan bir bayandı. Yakındaki bir psikiyatri ünitesinde yatan bir hastaydı, ancak kurumdan yalnızca iplik satın almak için ayrılmasına izin verildi. Çoğu cumartesi orada olurdu. Masaya oturup beraber örerdik. Örgü örmek onun rahatlığıydı. Örgü ördüğünde, her gün hissettiği acıdan dikkati dağıldı.

Neyse ki, o günlerden beri depresyonun ve olumsuzluğun karanlığı uzun süredir beni ziyaret etmiyor. Ancak, kaygı duyguları hala günlük hayatımın bir parçası. Çoğunlukla örgü projelerimde kontrol altında tuttum. Şimdi, ne zaman endişelerle boğulsam, sadece örgü örüyorum. Meditasyon gibi geliyor, beni çok rahatlatıyor. Tekrarlayan örgü hareketleri, endişeli düşüncelerimin kasırgasını yatıştırıyor.

Örgü örmek hayatımın bir parçası olduğunda 8 yaşındaydım. Annem bana örgü örmeyi öğretmişti. Kendisi genç bir kadın olarak başladı ve işvereni tarafından eğitildi. Yöresel tarz örgü ile başladım ve zamanla zanaatta ustalaştım. Yine de rahat bir "seyir hızına" ulaşmak yıllar aldı. Örmeye başladığımdan yıllar sonra annem bana örgü aşkımı hiçbir zaman anlamadığını söyledi ama bu zanaattaki hünerlerini benimle paylaştığı için çok şanslıydım. Yıllarca şişlerimi elime almadığım halde örgü örmekten hiç vazgeçmedim.

İlk çocuğuma hamileyken örgü hayatıma geri döndü. Çok küçük olmama rağmen bir çocuğum olacağı için çok heyecanlıydım. Erken yaşlardan itibaren anne olmaya hevesliydim. İki çocuğun doğumuyla birlikte küçük bedenlerde kazak, şapka ve eldiven örmek için birkaç proje üstlendim.

Kötü bir evliliğin tüm çilesini yaşadığımda bile örgü örmeyi hiç bırakmadım. 16 yıllık evlilikten ve bir sürü dramdan sonra boşandım. Meşruiyetler ve zorluklar içinde 18 ay boyunca 9 kazak ördüm. Ev değiştirdiğimde, yeni bir işe girdiğimde ve ilk çocuğumdan yabancılaşmanın acısını çektiğimde bile örgü örmeye devam ettim. Yedi yıl sonra ikinci kocamla tanıştım. Adam genç bir kızı olan dul bir adamdı ve ben "olması gereken" bir eşleşme olduğumuzu düşündüm. Birlikte geçirdiğimiz süre içinde, başarılı bir şekilde taşındım, ev tadilatları yaptım, okul ve iş değiştirdim, bir çocuğun kaybı da dahil. Birlikte iyi bir hayat yaratacak "malzemelere" sahip olduğumuzdan emindim ve ne yazık ki yanılmışım. Anlaşıldığı üzere, ikinci evliliğim daha baştan mahvolmuştu. Kocam, zaman ve soruşturmanın ortaya çıkardığı, sahtekârlık ve karmaşıklık dolu gizli bir hayat yaşıyordu. Devam etmem ve ikinci bir boşanma yapmam gerekli oldu. Kaybın bir başka acı verici hatırlatıcısıydı. Yine, büyük bir üzüntü olmadan hayatıma yeniden başladım. Kırsal bir alana ve yeni bir yaşam biçimine taşındım.

Çileler boyunca, tek değişmeyen benim örgümdü. Oturduğumda sık sık elimde bir çift şiş olurdu. Bu sırada ilk kızımın bir bebeği oldu ve ben örgü örmeye geri döndüm. Bir kez daha çok arzulanan ve sevilen bir çocuk için küçük parçalar yaratmanın mutluluğunu yaşadım.

Örme hayatımı güvenebileceğimden daha fazla kurtardı ve her zaman ilerlememe yardımcı oldu. Gelecek için örgü örmek, bir geleceğin olduğunu görmemi sağladı. Hayal ettiğimden çok farklı olmasına rağmen, sabırsızlıkla beklenecek bir şeydi.

Basit bir şey yapma eylemi bir umut eylemidir. Bu, birisinin bir şeyler yapmak için harcadığınız zamandan fayda sağlayacağı anlamına gelir. Örgü örmek için harcadığınız enerji bir miktar gözyaşı ve acı ile gelse de, ilerleme kararlılığı getirir.

Kanser teşhisi konduktan sonra akıl sağlığımı örgü örmede buldum. Kanser savaşıma başladığımda, savaşmaya devam etmek için birkaç şey yaptım. Duygularımı bir günlüğe yazmaya başladım. Diğer kanserden kurtulanlarla konuşmaya başladım (tanı anından itibaren siz bir "hayatta kalan"sınız). Yataktan kalkıp bir sandalyede oturuyor olsa bile, mümkün olduğunca aktif kalmaya çalıştım. Ama hayatımı kurtaran örgü oldu.

Aylarca süren yorucu kemoterapi ve hastane seansları sırasında beş şapka, bir kapüşon ve bir atkı bitirdim. Başladım ama asla bitirmediğim, iki kazak ve bir çift çorap. Örgü hayatıma bir amaç verdi ve kanserle savaştım. Zamanın geçişini işaretlemenin ve çoğunlukla beni endişe ve öfke duygularından uzaklaştırmanın yolu buydu.

Örgü örmek, her gün yaptıgım şey bir anda uyanır uyanmaz bütün gün yapmak istediğim şeye dönüştü. Yeterince hızlı örebilirsem kanser gelişimimi geride bırakabileceğime dair bir inanç beni ele geçirdi. Yeterince iplik alırsam ve yeterince proje planlarsam ölümü uzak tutabileceğime inanmaya başladım. Azrail beni alıp götüremezdi çünkü önce bitirmem gereken bir kazak vardı!

Kemoterapi ve diğer tedaviler, zamanı korkunç bir şekilde yavaşlattı ve örgü örmek, zamanın sadece biraz daha hızlı geçmesine neden oldu. Günün erken saatlerinde düzensiz bir dinlenmeden uyanır ve gün başlayana kadar örerdim. Hastanede serum takılı halde yattığımda bile, kanserden kurtulmaktan daha üretken hissetmek için bir şeyler yapardım.

İyi günlerim durmadan ördüğüm, kötü günlerimi de santimlerle değil ilmeklerle saydığım günler oldu. Örgü şişlerinin ipliğe saplanması benim tespihim, dualarımın kendime öz versiyonu oldu. Örme ritmim beni rahatlatabilecek savaş şarkısıydı.

Örgü örerken duygularımı uzaktan inceleyebiliyordum. Birlikte örüp ağlamak imkansız olduğu için; ben örerdim Dünyam bir anda çirkinleşip öfkelenince örgü ile biraz renk ve güzellik kattım. Dünyaya neşe getirmek benim kontrol yöntemimdi

Örgü tutkusu da bir umut ışığı oldu. Hala örecek çok şeyim olduğu için acı veren kemoterapiye devam ettim ve hala yapıyorum. Kanser dünyaya güzellik getirmeyi bırakmadı, başka hiçbir şey yapamazdı. ben bir örücüyüm herşeyi yapabilirim.

"Vanessa, Minnesota, Minneapolis'te yaşayan bir dövüş sanatçısı, zanaatkar ve blog yazarıdır. Eskisi kadar örgü örmese de Survival Organs için peluş iç organlar yaparak ellerini oyalıyor. Karma Dövüş Sanatları ve El Sanatları'nda hayatta kalma maceraları hakkında daha fazlasını okudunuz.”

Yaklaşık on yıl önce bir trafik kazası geçirdim. Sonuç olarak, bir depresyon dönemi yaşadım. Bu süre zarfında kanaviçe yapmaya başladım. Olan her şeyi düşünmemi engelledi. Aktivitenin tekrarı sakinleştiriciydi ve bana bir başarı hissi verdi. Yaratımımın sonuçları anında oldu ve sadece benim onayıma ihtiyaç duydu. Bu süre zarfında kocam bana birkaç kanaviçe takımı aldı. Kanaviçe işi benim duygu ve korkularımla baş etme yöntemim oldu. Kazadan kurtulduğumda, projeler bir dolabın gizli köşelerine gitti.

Daha sonra, ilk çocuğumun doğumundan sonra doğum sonrası depresyon teşhisi kondu. Bir kez daha dikkat dağıtmak için dikişi kullandım. Yine işe yaradı ve bir süre sonra dikiş dikmeyi bıraktım.

O zamandan beri örgü örmeye başladım ve benim için bir cankurtaran oldu. Örgü benim dünyama renkler ve sesler getirdi. Çocuklarım ve kocam yarattıklarımın harika olduğunu düşündüklerinde saf bir zevk hissediyorum. Birçok arkadaşım ve ailem örgü hediyelerimi aldı. Örgü örmek beni "düşük" veya kötü hissetmekten korkmamamı sağladı. Örgü örmemin beni sevdiklerime bağlayacağını biliyorum.

Örgü bana umut ve kendime olan gerçek bir inanç verdi. Bir kez daha özgüven doluyum.